Nooit alleen
ik zag hoe
jij je tranen
langzaam liet
verlopen op je
wangen waar
hun triestheid
in kleine glinsters
drogend werd
opgevangen
zacht streelden
handen de muren
namen stukjes
om even naar
te turen en een
verbinding te
maken met alles
om je heen zo
was jij nooit alleen
jij was hun
middelpunt
van het leven
dat zij waren en
bekenden dat jij
ze dat had gegeven
zij waren de ziel van
jouw huis zonder
hen geen thuis
waar alle zielen
samenkwamen om
deel te hebben in
en aan jouw leven
en glans gaven
aan jullie bestaan
in een wereld die
vaak compassie loos
voorbij leek te gaan
wil melker
Reacties op 'Nooit alleen'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?