Hun schaduw
ik wist dat
jij aan het
dwalen was
het gras steeds
groenere kleuren
gaf en lachte naar
kleurrijke bloemen
waar jij naar
wuifde op de
vleugjes wind
die jij als storm
in het koppie
voelde naarmate
jij groter groeide
en nog altijd
verbaasd naar
je handen keek
waarvan de vingers
vreemd uitstaken
en konden bewegen
zonder elkaar te raken
in het maken
van de meest bizarre
vormen en figuren
jij kon uren naar dat
schouwspel turen
door hun schaduw van
de lamp op de muren
wil melker
Reacties op 'Hun schaduw'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?