Weer op weg
ik schreeuwde
mijn eenzaamheid
tot rode heuvels
van zand die de
band met bloed
bezegelden om
het bezit van
dat speciale stukje
van het heilig land
zover ik keek
glooiende lijnen
die het voelen
van stervenspijnen
minder scherpten
dan de fragmenten
van drones en
bommen met
vergiftigend stof
van de vernietigende
inslagen van talloze
tanks en kanonnen
waar nog de paar
overgebleven palmen
hun schaduw gaven
aan de enkelingen
die dit moordeskader
konden overleven
die weer op weg gaan
om hun leven op te
pakken en met steeds
minder zakken als
bagage naar een wereld
te zoeken die de vrede
gevonden heeft en hen
de hand zal reiken om hun
samenleving te verrijken
wil melker
27/12/2023
Reacties op 'Weer op weg'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?