Zonder ziel
ik heb de spiegel
gevraagd niet meer
te kaatsen omdat ik mijn
beeld niet kan verdragen
ik kijk maar het
lijkt op geen stukken na
op de persoon die ik ben
er is niets dat ik herken
het is een vreemde
maar zonder ziel
een ander die als
medemens niet echt beviel
wij hebben geen gevoel
bij het zien van elkaars smoel
geen affiniteit om lief te hebben
maar ook geen haat en nijd
ooit zal ik mezelf raken
weet dan dat ik de spiegel zal
kraken om mezelf een hand te
geven en samen verder te leven
wil melker
Reacties op 'Zonder ziel'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?