Ergens in de luwte
ik heb wind
contouren gevraagd
van het land waarover
hij net geeft geraasd
hij dwarrelde wat
ergens in de luwte
sprak ik met hem af
benieuwd naar ontmoeten
hij streek neer
in een vlaag
onverwacht maar
ik wist dat hij het was
hij bulderde niet
vloog nauwelijks op
maar was heel bedaard
zo dicht bij aard
hij omvatte mij
liet zijn streken zien
kleine stormen en hozen
stiltes als tussenpozen
hij eindigde met
een onbedaarlijk gaan
zijn afscheid een zware orkaan
in het oog hoorde ik mijn naam
wil melker
Reacties op 'Ergens in de luwte'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?