Gedichten

Wilde ganzen

Tijd staat stil, men slaakt geen kreet
Een troosteloze vlakte kleurt grauw en wit
Alleen bleek gevlekte snavels van grote zwarte
kauwen zoeken naar hun prooien in het sneeuwgras.

Ergens aan de horizon stijgt een geruis op
Het komt steeds dichterbij, snelle toenadering
Het is een groep wilde ganzen die met uitgestrekte
hals lange vluchten maken in een zachtroze winterlucht.

Luister naar onvermoeide slagen van mooie
gestroomlijnde vleugels, rank en slank in de wind
Afkomstig uit het noorden en vele kilometers afgelegd
tot wanneer zij zullen landen op hun favoriete pleisterplaats.

Zo nu en dan hoor ik wat gekrijs, geschreeuw
op het met ijs bedekte gladgestreken wateroppervlak
Ontspannen in liefdevol samenzijn, hebben het hier reuze
naar hun zin tot zij op een dag wegvliegen, samen en niet alleen.

Natuur gedicht door: Catherine B.

Tweeten