Gedichten

Herfstsprookje

herfstsprookje…

er was eens een oude beuk
stond helemaal alleen aan de waterkant
met zijn soortgenoten op grote afstand
voelde hij zich zo eenzaam, vond dit niet erg leuk

hij klaagde van 's morgens vroeg tot 's avonds laat
nu de herfst kwam vroegtijdig in het land
ook dit vond hij niet geweldig plezant
hield niet zo van dit overgangsklimaat

maar dan gebeurde er iets die avond
een storm brak los en was niet min
er was donder, de bliksem sloeg in
het bos vatte vuur, voor bomen niet gezond

alle dieren renden voor hun leven
paniek alom een ware marathon
maar Khee, de eekhoorn loste van het peloton
en verdwaalde, hij wiste het niet meer voor even

hij holde vol van emotie door het grote bos
wilde zijn vrienden vinden, maar hoe?
hij weende, was bang, zijn ogen werden moe
en viel verderop in slaap onder een boom in het mos

die ochtend werd hij wakker mede door de felle regen
keek vluchtig naar de waterkant en begon te treuren
kon zijn tranen niet bedwingen, begon luidkeels te zeuren
de regen kwam nu met bakken in volle vaart naar beneden

de oude beuk kreeg hartgevoelens en hij sprak:
hé, jij kleine eekhoorn, je moet niet huilen
als je wil, kan je altijd bij mij komen schuilen
zo gebeurde het, en Khee zijn hartje brak

vele jaren later zijn ze nog steeds de beste kameraden
Khee had nu ook een vriendinnetje gevonden
ze leefden vrolijk in de beuk en raakten opgewonden
zeker van elkaar maar, ook van de grote noten voorraden

de beuk was nu niet meer alleen
hij was zo gelukkig en blij
met zijn twee speelse eekhoorntjes erbij
zo, ik hoop een wijze les voor iedereen!

en ze leefden nog lang en gelukkig
er kwam een eekhoorntje met een lange snuit
en die blies het sprookje uit...

Johny Donovan,2016

Kinder gedicht door: Johny Donovan

Tweeten