Gedichten

Al fluisterend

Wat ik voelde was echt ongelooflijk,
wonderbaarlijk en intens in al wat ik hier zag.
Er waren helemaal geen woorden voor te vinden.
Eerlijk en eerzaam door zijn aangrijpende beangstiging,
die moeiteloos alle angsten onderging en verheerlijkte.

Langzaamaan, beeld voor beeld,
werd ik volledig ontrafeld en bloodgelegd,
als een puzzel zonder kleur, beeld of vorm.
Stuk voor stuk gaf ik nu elk puzzelstukje
zijn eigenaardige vorm en kleur.
Totdat ik een volledig tot in detail afgewerkt beeld,
compleet zelf had gevormd in alle mogelijke vormen en kleuren.

Nu begon rondom mij,
de wereld die ik kende voorbij te razen.
Gesluierd als een helse storm,
die alles deed verdwijnen in eindeloze duisternis.
Die uiteindelijk heilzaam bleek te zijn,
door verlies van misleiding in het verwaarloosd zicht.

Ik hoorde de wind als een gelukzalig gevoel van ultieme stilte.
Die aangenaam zoals vertrouwd het gezicht streelde,
en al fluisterend de onrust weer tot bedaren wist te brengen.
Sprakeloze lippen rillen onbewust bewust,
in het koudste van de stralende warmte.
Die zo overdonderend was,
dat ik geen woord meer over de lippen kon krijgen.
Hier was geen enkel woord het waard om uit te spreken.

Het was als zeker de mooiste stilte, zo eerlijk en zo wijs.
Dat het de gedachten in één enkele fluistering helder maakte,
en het hart onvoorwaardelijk opende,
in eigen vormen en kleuren door al zijn liefde.
Ik was dankzij de grote verbazing,
enorm dankbaar en bewust van een onvergetelijk gevoel.
Een glimlachende ziel, die mij van binnen uit volledig liet stralen.

Nu vormde rondom mij heel rustig een heerlijke bries,
die zo lang als ik zelf wou me liet genieten van het ZIJN in het NU.
Ik barste uit in tranen door het gelukzalig gevoel,
wat zich altijd al had liggen verschuilen in de schaduw.
Nu kon ik zelf het leven, naar eigen zinnen ontwerpen en inkleuren,
door al de liefde die ik nu eindelijk kon geven.

Levens gedicht door: End

Tweeten