Gedichten

Waterkant

Even los van de maatschappij bij jou.
Zijn de zorgen voor even weg door jou.
Empathie is een verborgen talent in jou
Jij kan mij even laten vergeten met jou.

Met jou samen door mijn roze bril.
Voelt als eenheid aan elkaar gegeven.
Merkbaar door de herhaaldelijke stilte.
Dit is niet te vergeten, niet voor even.

De herinneringen midden op het meer.
Denk ik heel even als een vogel zo vrij.
Nederig, verlangend soms afwachtend.
Als deining zo vertrouwd en dichtbij.

Hier is de spanning een tijd even vergeten.
Jij bent er aan de haven vlak bij het strand.
Hoe los of vast ik ook zit in de maatschappij.
De binding blijft intens met jouw waterkant.

Natuur gedicht door: Alexander

Tweeten