Gedichten

Het Wad spreekt in stormen

het Wad graast eeuwig
in het zoute gras nu de storm spreekt
en het water steeds maar hoger stapelt
tegen het groen van de hoge dam

‘k voel me nietig nu de dood
twijfelt aan mijn voeten

er is geen ginder en geen hier
slechts wat bijvallen uit een oud geweten

de wind als een muziekdoos
speelt het spel met ruwe woorden

het pijnigt mijn gelaat en laat mijn
blik afzijdig hangen in het zachte licht
waarin ik me beweeg; zonder vorm
of behoud van een eigen ik

Natuur gedicht door: elze

Tweeten