Gedichten

Onze boom

Langzaam valt de sporen in het gras,
precies op de juiste plek... juist daar.
Aan alle voorwaarden voor groei wordt voldaan,
in dit stadium kan het nog zomaar vergaan.

Chemie, geluk poten de boom, eik of berk,
langzaam wordt onze boom sterk.
De wortels graven dieper en dieper,
ankeren de stam met de bast,
steeds sterker niets wat hem aantast

Steeds volmaakter met de seizoenen;
diep geworteld, weerstaat harde wind,
draagt zelfs het gewicht van ons kind.
Een haven voor vogel, insect en bloemen

ineens komt er droogte en woelige stormen,
de boom wankelt, kraakt, verliest aan kracht.
gaat de boom vallen of blijft hij staan !
In beide gevallen; is het met hem gedaan.

De eens zo machtige boom, fier en trots,
die ons schaduw gaf en beschermde tegen de elementen.
Sterft langzaam als een ongeneeslijk ziek kind.
Je weet het gaat gebeuren maar komt toch plots.

De boom, onze boom is ziek...moeten we vellen,
met een botte bijl of langzaam afsterven.
Snel scheuten poten op nieuwe beschikbare grond,
Hopen dat een geschikte spore snel langs komt.

Maar onze boom is niet geveld, maar slechts verwond,
verdort de jonge scheuten het is nog steeds zijn grond.
Langzaam verrotte zijn wortels en verliest de stronk zijn macht
en dan opeens.. groeit er een nieuwe boom in al zijn pracht.

Maar nooit meer zo geborgen en vertrouwd als die ene boom,
de boom die zoveel jaren de mooiste was en ons bescherming bood.
Die unieke boom is samen net als onze droom; dood...

© 2012 Pihe

Natuur gedicht door: PIHE

Tweeten