Gedichten

Drijfzand

Ik leef nog.
Ik heb gedwaald op een weg waar ik eerder
niet durfde gaan.
Willen weten wat achter de heuvel zou zijn en
toen een stap gezet.
Onderweg kwam ik je tegen en samen gingen we
't avontuur aan , totdat 't beeld fantasie
opging in de mist van werkelijkheid en we 't
gevarenbord niet zagen..
te laat!
Steeds dieper zuigde het zand naar beneden.
Vele handen werden toegestoken,
om te redden wat nog te redden viel.
te laat!
het liet een krater achter waar geen kind
meer spelen kan, een slagveld..
Geen doden maar zwaar verwond lopende
dwars door 't leven heen met littekens,
schrijnend als de herinnering.
Totdat de dood ons scheidt.

Liefdes gedicht door: Yvonne

Tweeten