Gedichten

Je weet waar je moet zijn!

Jouw dode lichaam knabbelt aan mijn levenslijn.
Herinnering verspreidt een zoete pijn.
Over een lang gelukkig leven.
Mijn grijze haar met weemoed toegedekt.
Zo vertoont zich heel mijn oude... “in leven zijn.”

Geen dag geen uur is los van jou.
Geen gedachte of hij draait om jou.
Jaren vliegen snel voorbij,
ik pluk de dagen één voor één,
altijd ben jij er bij, trouw aan mijn zij.

Je hebt zoveel gegeven,
geen stukje wil ik er van kwijt.
De kracht van jouw geloof draagt mij.
Zoals het jou gedragen heeft,
en mij nu heel veel moed en vreugde geeft.

“Je weet waar je moet zijn,”
Dat is wat je me zei.
Die woorden maken me zo blij.
Ze wijzen naar de weg die ik moet gaan.
Een smalle weg ten leven........

Maar hij geeft zin aan mijn bestaan.

Liefdes gedicht door: Antje.

Tweeten