Gedichten

Niet meer willen

Nietszeggende blikken
In een wit zwijgend gelaat
Ogen die zwart als git
Het wit van de ogen
Dat zo sterk
Naar voren staat

De mond is verzadigd
De stem spreekt niet meer
De lippen gesloten
En ik vraag keer op keer

Wat scheelt eraan
Wat is er toch
Wil je niets zeggen
Blijf je altijd zwijgen
Kijk je alleen maar
Naar en in het niets
Kan ik geen antwoord krijgen

De lippen vaneen, de ogen vol tranen
Die zich langzaam een weg banen
Langs de ingevallen wangen
Van een vrouw met niets meer
Dan alleen een verlangen
Om te sterven van verdriet

Maar niemand die het ziet
Niemand kent haar pijn
Niemand weet dat zij lijd
Aan het alleen maar altijd
Alleen te zijn.

© Leny Kruis

Verdriet gedicht door: Leny

Tweeten