Gedichten

Liefdescondens

ik voelde de muur
met de avond kou
van de stenen
en toch was er
de muziek van het
winkelend publiek met
zongebruinde benen

de mêlee emoties
van opzwepende
drift tot vertederende
liefde ging de muur
aan als autist die alles
voelde en wist met
versteende herinnering

ook wij beleven
de stad in de stap
van de mensen hun
schuifelende wensen
ingeklemd tussen
mastodonten die namen
en voordeuren ademden

waar ramen het leven
in sponningen benauwd
en ruiten barsten
bij het minste geringste
intieme geluid zonder zicht
niemand heeft liefdescondens
ooit van de ramen gewist


wil melker

gedicht door: wil melker

Tweeten