Gedichten

Heemdeur

Overdag raakt de boer opgewonden van onontgonnen land
Stekels van afgeschoren mais vormen een fakirs spijkerbed
Klein wild scharrelt tussen verrotte maisstompen
Het is ploegtijd om overtollig stront uit te rijden

Zware grond omklemt brede tractorbanden en,
diepe moddersporen hebben nieuw land doorkliefd
Onaangename dampen slaan neer op klompen en staldeuren
Mestkevers vieren hoogtij, graven met drek op hun rug honderden gangetjes

's Nachts droomt de boer over jonge sprieten en frisse gewassen,
die als een groene waaier zijn verschoten hemelbed bekleden
Hij hoort drommen mensen aan zijn heemdeur rammelen,
verlangend naar lentegroente
Eenmaal wakker tuurt hij door een modderbespat keukenraam naar buiten

gedicht door: Paul Duyvesteyn

Tweeten