Gedichten

Staccato applaus

hij was
al op afstand
een eenling
met een vreemde
smaak voor
buitenissige kleding
die aandacht ving
en stevig vasthield

zijn gang over
de bühne waarbij
hij met vage doch
stevige lijnen zijn
publiek mateloos
wist te boeien niet
alleen door inhoud
maar ook performance

hij was het die
aan de touwtjes
trok en speelde
met marionetten
begeleidde hun adem
in ontspanning en lach
als gesynchroniseerde
emotie met staccato applaus

hij gaf hen zijn
hart hand en hoed om
hun zorgen te verlichten
zelfs door even
van zichzelf vervreemd
te raken in relatie met
een uiterst merkwaardige
vrijwel onbekende tegenpartij

wil melker

gedicht door: wil melker

Tweeten