Gedichten

De hoge tonen

ik ging mee met
de galmen van kerkklokken
zag hoe vogels op het land
van de hoge tonen schrokken

zij kenden het onderscheid
wisten de tijd van de
vrolijke stoet die met aanhang
vertrok voor de huwelijksreis

kozen hun plaatsen in
het lommerrijke groen van
statige bomen om maar niets
te missen van wat er zou komen

bij het donkere luiden
rolden zware golven
hun boodschap van afscheid
naar de afgelegen boerderijen

ieder stond even stil
in gebed en herinnering
de hele gemeenschap wist
van het leven en wie er nu ging

het galmen sprak aan
regelde tijd en verspreidde
het benodigde weten in
een nog rustig landelijk bestaan


wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten