Gedichten

Stilleven gestoord

"Slechts te bestaan...," zei de robijn op de tafel. "En mooi fonkelen om je eigenaar te behagen."
De glazen kelk luisterde zwijgend. Deze wist allang wat hem in het leven was toebedeeld en ontzegd.
Maar de wijn in die kelk was praatlustiger.
"Ja, ik houd er ook van om te flonkeren," lachte de edele drank. "Vooral nu er wat zonnestralen door het raam naar binnen vallen."
De wijn zag grote vingers om zich heen. Daar ging hij omhoog.
"Ik voel allemaal kleine zonnetjes in me branden!" juichte de wijn, "ook heel veel vraagtekens! Wat zou dat zijn?"
"Daar hoef je niet over na te denken," murmelde de robijn. "Aanvaard maar klakkeloos jouw bestemming."

Levens gedicht door: Han Messie

Tweeten