Gedichten

Tijd van dragen

Die ene nacht, volle maan in pracht
toen de zon was ondergegaan
zwommen de sterren in de hemel
lieten wij ons van nature begaan.

Voor een ziel nog zwevend,
schoon onwetend, in die nacht
geen tijd voor rust,
zwemmende sterren in je hemel
toen het vuur was uitgeblust.

Secondes, minuten, uren verduren
liefdevol naar gelang de dagen
in volle verwachting, in extase
elk schepsel met een tijd van dragen.

Levens gedicht door: De onbekende dichter

Tweeten