Gedichten

Onmogelijke liefde

We lopen langs elkaar en er is geen blik waardig, want we weten allebei dat het onmogelijk is. Je achtervolgt me, terwijl je me juist ontwijkt. Het begraven is geen optie, want steeds kom je weer boven. Steeds weer opnieuw begin ik erin te geloven.
Ik dacht het onmogelijke mogelijk te maken en tegelijkertijd groef ik een gat voor mezelf. Bij elke tegenslag werd hij dieper en dieper, tot ik er niet meer uit kwam.
Te lang stil gestaan, te lang gehuiverd. Elke keer dachten we er verandering in te brengen, maar steeds zonken we tot de bodem.
Er is te veel kapot gegaan, maar ik kan het niet meer helen. Het is beter dat we afstand van elkaar doen en het nooit meer evenaren.
En wat hebben we uiteindelijk bereikt? Hoogtepunten, maar we zakten net zo makkelijk weer naar beneden. Ik kan het gewoon niet los laten, al is het een tijdje geleden.
Een plaatsje in mijn hart zal altijd gereserveerd blijven, want ik hoop dat je hem heel misschien nog een keertje komt bezoeken en dat je er blijft, zodat ik je niet meer hoef te zoeken.
Ik kende mijn plek, maar nu niet meer. Dus wees eerlijk en zeg me waar ik sta. Jij weet ook wel dat het geen zin meer heeft, maar denk erover na...
Je vecht voor me, maar laat me ondertussen vallen. Je weet wat het beste is, ik stiekem ook, maar ik wil het niet toegeven. Ik moet sterk zijn, want ik weet dat ik zonder jou ook kan leven.

Liefdes gedicht door: Rosalie-vk

Tweeten