Gedichten

Berg

Het leven is als een berg
Massief en meedogenloos
Een wijle klimt men
Schijnbaar zonder moeite
Stijl omhoog maar de polsslag
Verraadt de angst de emotie
Toch zijn er ook momenten
Dat men van het uitzicht kan genieten
De ene mens doet dat wel maar
Een ander gunt zich niet die rust

De geest wil niet meer mee maar
Het lichaam blijft gestaag doorgaan
Nagels schrapen over de bergwand
Vinden geen houvast een schietgebedje
Bereikt een Vriend die eerst een pad
Effent zodat men weer verder kan
Gaan met ademhalen en moed verzamelen
Dan gaat Hij de levenslijn verlengen
Opdat zijn protégé, meer tijd heeft om
De klim met succes te volbrengen
Zo wordt de levenslijn levensreddend.

Daarna ligt het aan de klimmer
Op welk tempo hij de top wil bereiken
Want de mens wil sneller naar zijn top toe
Dan zijn lichaam en geest kan verwerken

Klaas48

Levens gedicht door: Klaas48

Tweeten