De tijd lonkte

de tijd lonkte
blonk uit
in eeuwigheid

maar in
spiegelen was ik
mezelf steeds kwijt

ben vaak
voorbij de
horizon gegaan

jaar na jaar
nog steeds zag
ik mezelf niet staan

leven kaatste
alles terug wat ik
ooit heb genomen

alleen geven
deed ik sporadisch
in mijn dromen

pas later zag ik
dat ook mijn
sporen waren gewist

ik dacht echt te
bestaan maar heb
mij schromelijk vergist

wil melker