Gedichten

In vergeten tijd

het guurt in het
laatste stukje
ommuurd van
het afgelopen jaar

ze zuipen en snuiven
kotsen ergernis in
de liederlijke taal
van poolse knopen

op de hangplek
met sensoren die
witte gezichten
uitgestreken oplichten

het kansloos
perspectief tekenen
van de dief die in
vergeten tijd zijn straf belijdt

nog schoppen zij
de flessen tot scherven
van een maatschappij
die zij zo gaan erven

tranen van onmacht
breken de kracht om
meteen te veranderen
toch is er een die nog lacht


wil melker
l

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten