Gedichten

In vloeibare herinnering

ik wist dat het
glas ooit zou breken
samen hadden wij lang
naar haar volmaakte vorm
en transparantie gekeken

zij gaf de
hoge zuivere toon
die als een droom
kristallen muziek
uit de hemel vibreerde

daar waar
anderen verscherfden
in kwetsbare posities
erfden wij de laatst
overgeblevene van het stel

in vloeibare herinnering
dronken wij vaak de
familiegeschiedenis uit
de ziel van de drank die
sprankelend glansde in glas

door die mysterieuze
verbondenheid raakten
wij haar uiteindelijk kwijt bij
het dramatisch stoten van een
droom tegen de harde werkelijkheid


wil melker

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten