Gedichten

Elegie 2

Zoals wij eenmaal zijn bewogen,
onschuldig nog, en ondoordacht,
zacht tussen de laatste rozen,
de vroege schemer van de nacht.

Dat kon gewoon niet eeuwig duren:
die innigheid, dicht bij elkaar.
Die tederheid van mond op mond,
van mond op haar.

o Laat wat ons zo heeft bewogen,
onschuldig nog, en ondoordacht,
zacht tussen de laatste rozen,
de vroege schemer van de nacht,
weer open bloeien als weleer:
van mond op mond die liefde teer

Liefdes gedicht door: Pierre Van Laeken

Tweeten