Gedichten

Alleen met z'n allen

Dag na dag, een onwerkelijk fenomeen
negerende expressies, mensen die mij passeren
schurende schouders, lopen langs mij heen
onderweg naar werk, of naar leren

talloze mensen, kijkend naar passanten
bang voor contact, mijdende blikken
een massa, van schichtigen en arroganten
anoniem starend, aan het verstikken

iedereen zo onderweg, we zijn met zo velen
maar niet echt samen, te vaak alleen
niet voor een ander, angstig om te delen
geen mens tot mens, maar langs elkaar heen

levend in cadans, een jakkerende roes
blinkend van ambitie, jagend op een doel
alles is geoorloofd, er zijn geen taboes
eenmaal daar blijkt het leeg, doelloos gekrioel

valse verwachtingen, teleurgestelde geest
ontgoocheld en verward, op zoek naar de zin
relativerend, afstand nemend van het zwoegende beest
schilder het leven in nieuwe kleur, vul geluk opnieuw in

Overige gedicht door: Reiziger

Tweeten