Ogen spelen handen
ik zie het na de lach
woorden kabbelen zacht
betekenisloos om niet te storen
nietszeggend gaat hun ruis verloren
kijk de mensen aan
hun ogen spelen handen
voel armen om me heen
niets hecht zich aan ijs en steen
wil alleen zijn op de vlakte
verdwijnen uit dit leeg bestaan
geen tentakels die je grijpen
die raken om zichzelf te verrijken
laat me maar lopen
in de uren van de eerste dag
de sporen volgen van zijn schrift
ze zijn nog warm en niet uitgewist
misschien ben ik geschift
wil de tijd zien bloeien
toen er nog geen gisteren was en
god nog uit zijn eigen bijbel las
Reacties op 'Ogen spelen handen'
Er zijn nog geen reacties geplaatst bij dit gedicht, ben jij de eerste?