Gedichten

Ogen spelen handen

ik zie het na de lach
woorden kabbelen zacht
betekenisloos om niet te storen
nietszeggend gaat hun ruis verloren

kijk de mensen aan
hun ogen spelen handen
voel armen om me heen
niets hecht zich aan ijs en steen

wil alleen zijn op de vlakte
verdwijnen uit dit leeg bestaan
geen tentakels die je grijpen
die raken om zichzelf te verrijken

laat me maar lopen
in de uren van de eerste dag
de sporen volgen van zijn schrift
ze zijn nog warm en niet uitgewist

misschien ben ik geschift
wil de tijd zien bloeien
toen er nog geen gisteren was en
god nog uit zijn eigen bijbel las

Overige gedicht door: wil melker

Tweeten