Gedichten

Melancholisch gemijmer

De herfst heeft de velden en zielen uitgekleed
Langzame stromingen van de motregen, de bladeren
kleuren de wegen okergeel tot oranjebruin, oudere mensen
gaan wat murmelen over ditjes en datjes, wanhoop op het gezicht.

Koude golven, treurige oktober bedekt met dichte
sluier, grauwe wind komt op bezoek tot zelfs najaarsstorm
Karmijnrood vochtige tapijten in het bos, grachten sloten vijvers
omgeven door neerbuigende grashalm, lisdodde, verdorde rietstengel.

Een opgeklaarde lucht aarzelt maar zal toch betrekken
Het doet me denken aan een dag van rouw vol traandruppels
Bloem en plant verliezen hun laatste geuren tot zij zullen verdwijnen
Een nieuwe dag zonder pril morgenlicht, wanneer komt hier een einde aan.

Verlaten gezang van een jonge vogel die huilt op een tak
ontnomen van het trouwe loof, troostend gebaar mocht niet baten
Vertrekt uiteindelijk samen met de andere vleugels naar warme oorden
En ik? Neem ook afscheid van de gouden stralen want er komen andere tijden.

© Catherine Boone - 2015

Verdriet gedicht door: Catherine B.

Tweeten