Slapeloze nacht
mijn hoofd is onrustig
ik duizel van de vragen
er is zoveel gebeurd
bijna niet te dragen
het zit me dwars
dat ik er niks doen kan
tranen vloeien rijkelijk
ik word er zelf gek van
ik wil gewoon vertrouwen
alles achter me laten
toch slokt het me op
niets mag nu baten
regen slaat tegen de ruit
oneindige, symfonische stroom
net als mijn emoties
heb ik dat niet in toom
zo lig ik te tobben
tot de morgen ontwaakt
zonnestralen breken door
wat me hoopvol aanraakt
Reacties op 'Slapeloze nacht'
Op 14-04-2014 schreef hans winter:
vertrouwen is afzien
van het verzekerd weten,
eigenlijk wonderlijk heel
ongewoon, maar o
zo mooi.
groetje,
hans
Op 08-04-2014 schreef Bella:
Heel erg mooi!
Graag gelezen.