Gedichten

Slapeloze nacht

mijn hoofd is onrustig
ik duizel van de vragen
er is zoveel gebeurd
bijna niet te dragen

het zit me dwars
dat ik er niks doen kan
tranen vloeien rijkelijk
ik word er zelf gek van

ik wil gewoon vertrouwen
alles achter me laten
toch slokt het me op
niets mag nu baten

regen slaat tegen de ruit
oneindige, symfonische stroom
net als mijn emoties
heb ik dat niet in toom

zo lig ik te tobben
tot de morgen ontwaakt
zonnestralen breken door
wat me hoopvol aanraakt

Verdriet gedicht door: madameblanche

Tweeten