Gedichten

De kern

De druppels water strelen mijn hand,
mijn schouders zakken met de zon.
Mijn nek draagt het hoofd niet langer,
mijn benen voelen aan als drijfzand.

Het glipt weg, het verdwijnt zomaar.
Tot ik het weer terugvind,
op een onverwacht moment.
Als ik zomaar in de verte staar.

Geen endorfine of dopamine op recept,
slechts een kort ogenblik tussen twee eeuwigheden.
Een moment van cognitie en begrip,
eventjes ben ik ongerept.

Ik ga op in mijn beleving en zinnen,
niemand die dat ziet.
Wegzakken kan ik dan,
aan de kern kan ik beginnen.

Overige gedicht door: Tim de Jonge

Tweeten