Gedichten

Drachtens geheugen

Het gebouw, dat Friese oudheid bewaart,
bemint stille stemmen uit elke tijd,
tot bescheiden, blijvend bestaan bereid,
binnen sterke muren van nodende aard.

Strenge laden, onverstoorbaar bedaard,
voelen zich somtijds door schuiven verblijd,
waarbij opbeurend licht langs hun wanden glijdt:
verborgen woorden springen op, zijn vermaard.

Voortdurend gesloten-zijn wil spelen
met waakzame openheid voor zoeklust
om eed 'le ontdekkingszin te strelen.

Smallingerlands verleden geniet rust,
maar geeft vanaf papier milde bevelen,
beurt het heden op, maakt toekomst bewust.

Overige gedicht door: Han Messie

Tweeten