Gedichten

Gezamenlijk zwijgen

Iedere dag, keer op keer,
de zelfde slepende voeten
die het zelfde traject doorlopen.
Iedere geschonken dag weer.

Van het kleine vaste plaatsje
aan tafel, of van de luie stoel
naar het toilet.
Rest nog 'n enkel maar,
......dat kleine stukje tafel
en een nauwe ligplaats in bed.
Nergens thuis, rest........
een enkel stukje vertrouwde stek.

Nu, opgenomen in de kamers
van gezamenlijk zwijgen,schreeuwt
onhoorbaar het verlangen,
naar een warme eigen plek.

Overige gedicht door: droomster

Tweeten