Gedichten

Rotterdams park

Tussen wegendrukte en havenklanken
ademt een bomenrijk ruim en verblijd.
Bedaagde reuzen wuiven koel en wijd,
mogen bloemengeur voor jong gemoed danken.

Rust straalt nodend uit grasveldjes en banken.
Allerlei spraak is tot zwerven bereid
langs de vijver, die zijn vele vingers spreidt
als lange, dooreen geweven ranken.

Een tuin vol hoekig denkende beplanting
wijst minzaam naar het nabije wandelpad,
dat verzinkt onder oerwoudbegroeiing.

De Alpenhut, binnen rotswanden gevat,
en het Noorse huis der schone bezinning
schenken eendracht aan de lusthof van de stad.






Han Messie

Overige gedicht door: Han Messie

Tweeten