Gedichten

Verdwaalde ouders

Alleen zit ik in de trein,
Het moest weer eens zo zijn.
Ruzie met pa,
en ook ruzie met ma.
Wanneer zou het nou eens over gaan?
Het is weer de zoveelste keer, dat ze mij slaan.
Mishandeling, ja zo kan je het wel noemen.
En nee, het is niet goed te maken met bloemen.
Want pijn, dat doet het echt wel.
En overgaan, dat doet het niet zo snel.
Ik zie voorbij razende bomen,
En voel de tranen langzaam over mijn wangen stromen.
Ik hoor omroepen dat het volgende station Utrecht Centraal is.
Ik stap de trein uit,
En hoor hoe de conducteur blaast op zijn fluit
Ik loop het perron af, richting een andere bestemming
Ik zie mensen innig lopen, en wilde dat het zo ook bij mij ging
Verstrooid kijk ik om me heen.
Ik voel me nu echt heel erg alleen.
Ik ga zitten op een bankje en kijk naar voorbijlopende mensen.
Ach, wat zou ik graag willen wensen,
dat ik net zo gelukkig kon zijn als hun.
Maar nee, dat ben ik helemaal niet.
En dat bezorgt mij enorm veel verdriet.
Ik wist niet dat ouders zo konden zijn.
Tegen hun kind, zo klein.


Wees gerust;
Dit is mij niet echt gebeurd.
Maar het kan ieder kind overkomen.
Ik heb dit geschreven,
om ieder kind een rustig leven te geven.
Niet om ouders te beoordelen.
Maar om te laten zien hoe het ook kan gaan in een kinderleven.

Verdriet gedicht door: Arianne94

Tweeten