Gedichten

Vriend(in)

Wij mensen zijn voorbestemd om te stralen
de (kleine) kinderen om ons heen bewijzen dat
als het kind in ons volwassen wordt, is het stralen
opeens niet meer vanzelfsprekend, de vonk is gedoofd.

Die vonk wordt een paar maal in een mensenleven
automatisch ontstoken en dan straal je als nooit tevoren
Daarom is mijn angst ook niet de duisternis maar het Licht
dat in mij schijnt, een Licht dat door de krachtbron het hart
door mijn ogen naar buiten straalt als een regenboog.

Dit Licht verraadt mij telkens weer als ik iemand zie
die de vonk in mij aansteekt, mijn ogen stralen dan als
vochtige diamanten en ik kan dat Licht niet veranderen
in duisternis want daarvoor is de vonk te heet en te lang.

Vriend(in), jij bent zo’n vonk
mijn ogen openbaren dat en
toch verlang ik niet naar de duisternis.

Klaas 48

Vriendschaps gedicht door: Klaas48

Tweeten