Gedichten

Strijdwagen

Met wapperende haren staat zij
omhoogstaand in haar strijdwagen,
In een hand klemt ze leren teugels,
in de andere een fel rode karwats

Razend door wolkenvelden,
ranselt ze die met haar zweeproede af
Felle bliksemflitsen zetten moedergrond in vol vuur
En stortregens verzwelgen aardse bodem

Eenmaal tot rust gekomen
kamt ze haar verwilderde haardos
Ze daalt af en gaat voldaan op de hemelrand zitten
Met een enkele zwaai werpt ze omringende zonnestralen

Menskoppende strijdwagenpaarden
blazen schuimbekkend van vermoeidheid
Hun hete adem illumineert vlammend het firmanent
en verhelderen haar aureool
Hun bruinzwart behaarde lijven schaduwen de benedenwereld

gedicht door: Paul Duyvesteyn

Tweeten