Gedichten

In nabeeld

zij had
lichtjes in
haar ogen die
nooit leken te doven

in nabeeld
gloeiden en ons
mateloos boeiden
omdat zij ze had

nog hoorde
je deuren
en de treden
van de grote trap

je dacht dat zij
beneden was
ging in controle
zachtjes kijken

maar er gaf
niemand thuis
in dit huis dat
toch zo eigen was

weer boven
zat zij voor
te lezen voelde
jij het warme bed

ze lachte toen
haar ogen keken
het voelde goed om
een geheim te delen


wil melker

Actualiteits gedicht door: wil melker

Tweeten