Gedichten

Kleinschalige geborgenheid

ik heb me teruggetrokken
de brokken leven zijn
even veel te groot voor mij

zij spatten in duizend
stukken uiteen
gevoelloos als steen

ze gaan mij voorbij
het bestaan komt in
vergeten niet meer langszij

ik heb de troost van
herinnering van hoe
het vroeger allemaal ging

nog is er het ambivalente
van kleinschalige geborgenheid
maar de empathie zijn we kwijt

toch laait het vuur nog af en toe
als de wind met liefde waait
natuur lente uit de kluiten haalt

dan is het indolente van
traagheid even verdwenen
schijnt zon weer zijn warm verleden

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten