Gedichten

Zo dichters sterven

Het vooroverbuigen van de ratelpopulieren
op het randje van de horizon zorgt voor
een mijmering, de meeste dichters slapen nu
zij hebben hun schamele woorden in krijt
op de wegen geschreven, in de hoop dat het
niet gaat regenen, kalkrijke bermen verslinden
uitgespoelde regels, mooi verword tot rode
klaprozen met een zwart hart, het bungelen
duurt maar even, bij een zwarte kist gedijen zij..

op de gepolitoerde bovenkant huist een kruis
liggend grieft het in de zangerige gezichten
van de dragers, een boerderij knikt minzaam
en de erfhond krabt in de grond, alles vergaat

in stilte luistert men naar Gustav Mahler, de
symphonie No.2 over de kasseien naar
O Röschen rot, Der mensch liegt in grösser Not
het licht kleurt met de wind mee, golvend spreekt

een einde, een houden van jou, nu weggedragen
naar je eigen heuvel, zo sereen klinken dichters
soms, hun vingers gedoopt in sneldrogende inkt
het gedicht al op zak terwijl de kist nog zingt

ik zou met haar willen slapen in dit landschap
onder de sterren, wachtend op de voorjaarstrek
trompetten schallen de morgen open, kijk
een vlinder in het koperen licht
dansend boven de zwarte kist
handen verorberen pijn, mijn ogen branden tranen
uit het jonge groen komen stemmen, aardsterren zijn zij
vleesgeworden schrijvers over de klaprozen..

Luister eens naar de muziek van Gustav Mahler Symphonie No.2 bij dit gedicht..

Levens gedicht door: Henk Knibbeler

Tweeten