Gedichten

Zo lang geleden

Toen ik jou voor ’t eerst ontmoette
daar op die stille polderweg,
leek je een zwerver op je oude motor,
een touw in je manchester broek
en een jas met een gescheurde mouw.
Ik zag alleen jouw ogen,
zo prachtig hemelsblauw.

O ja ik kende jou wel al,
maar we hadden nooit gesproken.
Vol blijdschap hoorde ik je komen.
Je kwam me achterop.
We hebben daar gestaan,
en eigenlijk niet veel gezegd.
Ik voelde me verdrinken in jouw ogen
zo prachtig stralend blauw.

Ik weet nog wat je zei:
“Ik haal je op, durf je wel achterop?”
O ja, ik durfde, afwijzen kwam niet in me op.
Het gevoel was zo intens.
En dat is het ook gebleven
genoeg voor heel ons leven.

Ik denk nog vaak aan die ontmoeting,
Daar op die stille polderweg.
Pas het begin van onze toekomst.
Die vulden we van toen af samen in.
Nu ik dit zeg voel ik me weer zeventien.
Hoewel ik nu oud en grijs ben,
doet het me goed om even terug te zien.

Antje.

Liefdes gedicht door: Antje.

Tweeten