Gedichten

Moedergesteente

De rivier twijfelt met trillende hand
Steeds verder weg van het brongebied
Haar tranen zoeken tastbaar land
Dat lijkt op de weiden die zij verliet

De laatste bomen van het bos
Staan op hun achterste benen
Laten verkreukte bladeren los
Zien de lage zon op hun tenen

Zolang ogen geruisloos waken
Rijgen zwijgende bomen aaneen
Leunen in lucht zonder te raken
In het bos van moederziel alleen

Alle seizoenen zijn in ijs gebeiteld
Moet ik zwijgen als praten niet mag
Vraagt de bloem zich af vertwijfeld
Moet ik wachten op de beloofde dag

De oude rijkaard in zijn stoel
Blijft op een toekomst hopen
Als een blinde torpedo zonder doel
Geen geld kan verloren jaren kopen

Kleine handen op een strand
Bewaren schelpen voor later
Want in samengeknepen hand
Komt de zee in rustig vaarwater

Gezichten trekken plooien recht
Glunderen weer trots te wezen
Waarom ook dit fantoomgevecht
Het is zinloos de storm te vrezen

Ziel en zaligheid als kale lijven
Vol gedachten voortgedreven
In een gewichtloos samenblijven
Met krassen op de muur geschreven

Een naam in de blauwe lucht
Een stem van duizend klanken
Niets gaat voorbij zonder gerucht
Geen woord kan genoeg danken

Om de juiste zinnen te zeggen
En nooit in trots te versagen
Ik ga mijn lijf op zachte grond leggen
Nu mijn stappen in rots zijn geslagen

Levens gedicht door: Iniduo

Tweeten