Gedichten

Monologen als dromen

heb stukjes drama geraapt
uit het toneelspel van mensen
zonder geluid en publiek

expressieve mimiek
voorkwam schamen voor tranen
en het stokken van adem

pas achter het vallend gordijn
mocht ieder zichzelf weer zijn
in een demasqué van gevoelens

heb de scenes gelijmd
decors uit het leven genomen
geen monologen als dromen

met publiek en geluid
kunnen mensen weer spelen
eindelijk hun narcissus weer strelen

Levens gedicht door: wil melker

Tweeten