Gedichten

Onbestemd verlangen

Stil valt de avond om mij heen.
Het daglicht taant nog om te gaan.
De huizen aan de overkant tekenen zich,
zwart in de schemer.

Net zoals ik nog weifel om naar bed te gaan.
Iets doet mij daar voor het venster staan.
Een onbestemd verlangen......
naar iets dat niet meer kan bestaan.

Het verlangen zo dichtbij,
alsof ik het zou kunnen grijpen,
maar zover, zover verwijdert,
van mijn klein bestaan.

Ik kijk en luister,
verlangend, terwijl ik daar doodstil sta.
En eindelijk, hoor ik ijl maar duidelijk.
De klanken van een mondharmonica.

Antje.

Levens gedicht door: Antje.

Tweeten