Gedichten

Op weg

de laan is imposant, de bomen
staan tijdloos in hun levenskracht
hoewel van blad beroofd, de hoofden
fier rechtop

daaronder gaan twee mensen
hun levensherfst past bij ’t seizoen
zij echter, langzaam, dragen jaren
breekbaar gebogen

hun sterkte was een tjdelijke schijn
ze heersten korte tijd over hun eigen leven
en over de natuur, voelden zich goden,
helaas niet altijd even wijs

nu nietig kroon is ze ontnomen,
hun winter tegemoet, door statige allee
als overdreven erewacht
op weg naar eeuwige rust

Levens gedicht door: van veen

Tweeten