Gedichten

Zonsondergang

Ik zie ons bij een zonsondergang
Wandelend en elkaar niet durven aanspreken
Mijn hunkering wil je hand al nemen
Jouw donkere ogen gedompeld in mijn helder blik.

Ik schaam me wanneer mijn ogen weigeren je te zien
Ik laat je niet tonen hoe verward ik wel ben
Meer nog … ik kan niet meer blozen
Geef me je hand en voel mijn rillend lichaam.

Zachtjes trek je me dicht bij jou aan
Ik hoor thuis bij je ontvangende armen
Waar ik jouw tedere kus mag ontvangen
Onder mij hoor ik de aarde wegdrijven.

Niet meer bewust zijn wat ik zal zeggen
Ik probeer me te beperken met een lach
De lach die jouw pure hartstocht weer opwekt
Gevoelens delen waar ik vaak over heb gedroomd.

Liefdes gedicht door: Catherine B.

Tweeten