Gedichten

Zandweg ademt

Hoge lorken, in rechte rijen, waken
tussen aanliggend weiland en dicht bos;
hun fijne naalden hangen als wijde tros
boven golvend gras, dat zich groot wil maken.

Twee kleuren groen trachten elkaar te raken.
Neer en opwaarts? Fris avondlicht komt los
uit zomerzon, is een stille sluipvos,
die hier vreedzame vesting laat smaken.

Binnen de stammen, met meloen bestreken,
zweeft de pas ontwaakte uil langzaam rond;
zijn vleugels roepen naar alle windstreken.

Hij schept een korte, wild spelende stond:
vaste stee en drang tot zwerven verbleken
tezamen op ruisende nevelgrond.





Han Messie

Natuur gedicht door: Han Messie

Tweeten