Gedichten

Zie, de mens...

Hij was maar een mens,
een gewone jongen.
De zoon van de timmerman.

Ze sloegen grote spijkers,
door zijn voeten en handen.
Zijn rug tot bloedens opengereten
door de harde uiteinden van de gesel.

Een doornenkroon op zijn hoofd.
Tot bloedens geslagen.
Hij schreeuwde het uit:
“ Mijn God, mijn God,
waarom hebt U mij verlaten.

Hij zag nog zijn moeder,
hoe ze wenend,
onder bij zijn voeten zat.
En zorgde nog voor haar.

Johannes denk om je moeder.
Moeder kijk, daar is Uw zoon.
Hij was maar een mens
een gewone jongen.
De zoon van de timmerman.

En over enkele dagen
wordt hij hier weer
als baby geboren.

Met veel vertoon.

Overlijdens gedicht door: Antje.

Tweeten